«آلیتا» از نظر داستانی ابدا فیلم پیچیده‌ای نیست. طوری که حتی می‌توان در ظاهر به‌ سادگی آن را قضاوت کرد و در این مسیر از اهمیت دادن به بسیاری از جزئیات غیرضروری دست کشید. در عین حال بهترین کار برای ادا شدن حق فیلم آن است که که به دور از هیاهوی ماه‌های اکران و حتی اوایل رسیدن آن به دست عموم مخاطبان، فیلم‌نامه‌اش را نگاه کنیم. فیلم‌ نامه‌ ای که از یک طرف شکی در ناگهانی و غیر قابل لمس بودن تصمیمات برخی کاراکترهای فرعی در آن، تبدیل شدن حجم قابل توجهی از شخصیت‌هایش به ابزارهایی برای پیش‌برد شخصیت‌پردازی آلیتا و قابل پیش‌بینی بودن درصدی بزرگ از رخدادهای آن وجود ندارد و از طرف دیگر، نکات مثبتی را هم یدک می‌کشد. نکات مثبتی همچون معرفی داستان‌هایی بزرگ‌تر با پتانسیل بالا که می‌توانند در آینده این مجموعه را تبدیل به اثری جذاب برای مخاطبان کنند. 

اگر Alita: Battle Angel دو قسمت آغازین فصل اول سریالی مثلا هشت اپیزودی بود، احتمالا کمتر کسی می‌توانست سطح کیفی آن را پایین ‌تر از «عالی» بداند.

در عین حال نمی‌شود انکار کرد که فیلم در معرفی بسیاری از بخش‌های بحث‌برانگیز مجموعه‌ی خود از جمله تصویرسازی‌هایی ناآشنا از کاراکترها برای مخاطب به او موفق است. به‌گونه‌ای که اگر «آلیتا» دنباله‌ای داشته باشد، دیگر تمامی بینندگانِ قسمت اول آن می‌دانند که آیا امکان پذیرش ظاهرهای عجیب‌وغریب موجودات حاضر در جهان این فیلم را خواهند داشت یا تماشای اَشکال تخیلی و خاص مورد بحث، مطلقا برای آن‌ها آزاردهنده هستند. همچنین فیلم موفق می‌شود که از ترکیب برخی دکوپاژها و میزانسن‌های استاندارد در بعضی سکانس‌های کلیدی، به حداقل هویت لازم برای خود از نظر تصویری برسد.

«آلیتا» به نویسندگی جیمز کامرون و کارگردانی رابرت رودریگز برای اکثر مخاطبان اثری با درجه‌بندی کیفی متوسطِ رو به ‌بالا است و برای عاشقان سینمای علمی‌تخیلی، فیلمی نسبتا خوب که نباید تجربه‌ی یک بار تماشای آن را از دست داد.

پیشرفت جنون‌آمیز تکنولوژی‌های سینمایی را بدون شک می‌توان یکی از تاثیرگذارترین عناصر شکل‌دهنده به فیلم‌های چند سال اخیر دانست. پیشرفتی که برخی‌ها مطلقا با آن مخالف هستند و برخی دیگر نیز آن را به‌عنوان عنصری می‌بینند که غیرممکن‌ها را ممکن می‌کند و برای سینمای فانتزی و به‌خصوص فیلم‌های علمی‌تخیلی، فرصت‌هایی تازه و مثال‌زدنی را به وجود می‌آورد. به همین خاطر هم همان‌قدر که می‌شود آدم‌هایی را دید که با به کارگیری CGIها در صنعت/هنر سینما مخالفت جدی دارند، فیلم‌سازها، منتقدان و تماشاگرانی هم هستند که پیشرفت تکنولوژی را خوشحال‌کننده می‌بینند و تنها باور دارند که فیلم‌سازها باید با نگاه درست به استفاده از آن بپردازند.

سرانجام شبکه اپیکس از تمدید سریال Pennyworth برای فصل دوم خبر داد و اطلاعاتی از زمان شروع ساخت و انتشار آن نیز منتشر کرد.

ماه گذشته بود که آخرین قسمت از فصل اول سریال Pennyworth (پنی ورث) از شبکه اپیکس (Epix) به‌روی آنتن رفت، اما از آن زمان و باتوجه‌به پایان سریال، بسیاری از طرفداران در انتظار خبر تمدید سریال برای فصل دوم بودند. حال در جدیدترین اخبار سینما و تلویزیون، این سریال فرعی از مجموعه دی سی (DC) برای فصل دوم نیز تمدید شده است. طبق خبری که TVLine منتشر کرده، شبکه اپیکس از تمدید سریال Pennyworth برای فصل دوم خبر داده است که مانند فصل اول، فصل دوم سریال پنی‌ورث نیز قرار است در ۱۰ قسمت تولید و منتشر شود.

اسکار آیزاک (Oscar Isaac) در جدیدترین فیلم کارگردان نامزد جایزه اسکار، پل شریدر (Paul Schrader) به اسم The Card Counter  بازی خواهد کرد.

اسکار آیزاک، بازیگر فیلم‌هایی چون Ex Machina و Star Wars: The Last Jedi قرار است در فیلم جدید پل شریدر با نام The Card Counter بازی کند. شریدر که سابقه نامزدی جایزه اسکار را دارد، علاوه بر کارگردانی این فیلم، نوشتن فیلمنامه‌اش را نیز عهده‌دار است. او در فیلمنامه‌نویسی سابقه طولانی و درخشانی دارد و با نوشتن فیلمنامه تعدادی از معروف‌ترین فیلم‌های مارتین اسکورسیزی مانند Taxi Driver و Raging Bull به شهرت رسیده است.

جیمز بج دیل (James Badge Dale) «زاده ۱ مه ۱۹۷۸» بازیگر، آمریکایی است. دیل در نیویورک به دنیا آمد. وی تنها فرزند آنیتا موریس و گراور دیل است. او در دوازده سالگی در فیلم سینمایی سالار مگس‌ها (در نقش سایمون) بازی کرد. او بیشتر شهرتش را به خاطر هنرنمایی در مینی‌سریال شبکه اچ ‌بی‌ او، اقیانوس آرام، در نقش رابرت لِکی و هم‌چنین بازی در نقش چیس ادموندز در سریال ۲۴ و نقش سایمون در فیلمارباب پرواز (۱۹۹۰) به دست آورده است. او همچنین در فیلم تنها شجاعان بازی کرده است.

جیمز بج دیل نخستین بار در تلویزیون حضور یافته و سال ۲۰۱۰ در سریال اقیانوس آرام – قسمت ۱۰ به کارگردانی Tim Van Patten  بازی کرده است. گرچه موفقیت این اثر نسبت به آثار شاخص بعدیش مانند سریال اقیانوس آرام، بیشتر نبود اما تجربه خوبی برای جیمز بج دیل محسوب می‌شود و همکاری با هنرمندانی همچون  Jacob Pitts، Keith Nobbs، جاش هلمن و Henry Nixon را تجربه کرد.